1973 … 2024 : De CFV3V biedt al 51 jaar stoomtreindiensten aan !

Er was eens … … … …

Zo begonnen de mooie verhalen uit onze kindertijd.

In 1973 hebben een handje vol stoomtreinliefhebbers de malle droom om dit transportmiddel, welke dan reeds 7 jaar uit het dagelijkse straatbeeld is verdwenen, te laten herleven.

Tegenwoordig wordt deze wilde droom gedeeld door meer dan 150 andere liefhebbers !

Sindsdien is er een lange weg afgelegd !

De geboorte van de CFV3V  » Chemin de fer à Vapeur des 3 Vallées »(Stoomtrein der 3 Valleien)

In het prachtige landschap van de Drie Valleien heeft een handje vol ongewone verzamelaars de stoutste droom van alle modeltreinliefhebbers gerealiseerd ; het onderwerp van een passie laten herleven in werkelijke grootte !

De vereniging zonder winstbejag van de  Chemin de Fer à Vapeur des 3 Vallées(Stoomtrein der 3 Valleien) is geboren uit een beetje gek plan, bij gelegenheid met beide handen aangegrepen in 1973 door de eerste voorzitter, Meneer Michel Pâques.

In 1972, bevond deze, als treinbestuurder bij de SNCB, zich op het station van Charleroi Sud aan het hoofd van een reizigerstrein vertrekkende naar Brussel. Om de wachttijd, veroorzaakt door een stopsignaal, te doden, sprak hij vanaf de hoogte van zijn « loco » met een baanwerker. Het gesprek, zoals dat gaat tussen werknemers bij het spoor, begon eerst over de  service kwesties en daarna over andere , minder serieuze, onderwerpen. Hij vernam ook met verbazing dat een oude stoomlocomotief binnenkort de kolenmijn van Pêchon in Couillet zou verlaten om bij een schroothandelaar in de regio te belanden.

De gelegenheid.

Gepassioneerd door treinen sinds zijn kindertijd, realiseerde hij zich dat het geluk hem toelachte, dat een vluchtige mogelijkheid misschien aan hem de kans zou bieden een eerder onbereikbare droom te verwezenlijken.

Reeds de volgende dag nam hij contact op met de directie van de desbetreffende kolenmijn, en in het bijzonder met de heren Jean Ghislain, directeur van de werken en Raoul Manfroid, hoofd ingenieur in Monceau Fontaine. Zij legde hem uit dat de locomotief nauwelijks nog eenmaal per veertien dagen reed en dat er misschien nog andere machines bestemd voor de sloop waren.

Er werd een afspraak gemaakt en enige tijd later brengt Michel Pâques een onvergetelijke dag door in de cabine van de machine. De gebruikelijke machinist van de machine, geëmotioneerd door dit enthousiasme voor de « oude » stoomlocomotief, vertelt hem al zijn geheimen, leert hem zijn verhaal… Er was niet meer nodig voor de enthousiaste treinbestuurder van de SNCB om de onderneming te starten, vanaf dat moment waren er de lange en saaie procedures. Zij zouden meerdere maanden in beslag nemen. Er worden gesprekken gevoerd zowel aan de kant van de kolenmijn als aan de kant van de SNCB. Hij kreeg er een warme en positieve reactie als gevolg van de aanwezigheid van vele « oudjes » voor wie de stoom een geheel tijdperk vertegenwoordigde.

De vervelende onderzoeken.

De betrokken partijen vinden een overeenkomst gebaseerd op het idee van Michel Pâques : een stoomtrein op een spoorweg van normaalspoor(de afstand normaal is 1.435 m) laten herleven voor de nostalgische fans, maar ook voor de jongeren.

Als dit soort attractie al elders bestond dan nooit slaagden we er eerder in om een stoomtrein op zijn wielen te zetten onder de werkelijke gebruiksvoorwaarden, te weten op de reguliere baan met een normaalspoor.

Na uitgebreid onderzoek,  na alle aanvragen van de benodigde vergunningen, ondersteund door het Commissariat Général au Tourisme en door de Fédération du Tourisme van de provincie Namen,  is Michel Pâques met een klein groepje vrienden aangekomen aan het eind van hun onderzoek :  een depot vinden voor de machines alsook een baanvak in goede staat om deze te ontvangen.

Na een studie geleid door de SNCB, viel de keuze uiteindelijk op de lijn Nismes – Treignes (die later Mariembourg – Treignes werd), dus +/- 14 kilometer baanvak wat slingert door de prachtige  vallei van de Viroin.

Met behulp van de wil en het enthousiasme van hun Voorzitter Oprichter kunnen een groep spoorwegmensen en spoorwegliefhebbers de oude droom verwezenlijken: « opnieuw stoomtreinen laten rijden in België».

Deze vrijwillige leden van de CFV3V, wie zijn zij ?

Natuurlijk zijn er spoorwegmensen, nu gepensioneerde stoomtreinmachinisten, alsook jongeren die  zo vaak over stoom hebben horen vertellen dat zij nu eindelijk deze mythische manier van tractie willen leren kennen die aan de wieg stond van de industriële revolutie en de spoorwegen. Maar ze zijn niet alleen, er is ook een meerderheid van leden, treinhebbers, die een gedeelte van hun vrije tijd willen besteden aan het echte werk. Zonder hen zou het allemaal niet mogelijk zijn. Buiten de CFV3V, zijn deze leden studenten, leraren, ingenieurs, monteurs, draaiers, ontwerpers, werknemers, politieagenten, technici, tandtechnici, apothekers, , musici, buschauffeurs en zelfs priesters en notarissen ! Laten we ook het aantal echtgenoten die zich nuttig maken niet vergeten.

Alle zijn werknemers volgens hun talenten en hun ambities, omdat bij de CFV3V alles gedaan moet worden : technici en machinisten van de stoomlocomotieven, bestuurders van de diesels, diesellocomotieven om te rangeren of de diesel locomotieven op de lijn, manœuvres (om de rijtuigen en wagons te koppelen, de spoorwegovergangen te bewaken ), conducteurs en stationschefs, technici voor de revisie en het onderhoud van de stoomlocomotieven of de dieselmachines, timmermannen, électriciens, schilders, carrosseriewerkers, railleggers, piocheurs, bomensnoeiers, barmensen voor de exploitatie van het buffet, verkopers van de souvenirs en we zijn er zeker nog vergeten …

Gedurende twee jaar die volgen op het verschijnen, in de Staatscourant van België, van de oprichtingsacte van de vereniging (20 december 1973), hebben de leden van de vereniging zich bezig gehouden met het werk op de achtergrond(voor het publiek), maar nodig voor de exploitatie, zoals de ontbossing van de lijn die door de vegetatie was overwoekerd, het demonteren van de wissels en de rails en hun remontage in Mariembourg, het zoeken naar materiaal, de contacten en onderhandelingen met de SNCB, de Fédération du Tourisme de la province de Namur, het Commissariat Général au Tourisme en alle gemeentes waar de lijn van de CFV3V doorloopt.

Het is op 14 mei 1975 dat een conventie tussen de SNCB en de CFV3V getekend wordt welke toestemming geeft voor een tijdsbestek van 15 jaar aan de vereniging Chemin de Fer à Vapeur des 3 Vallées, voor het toeristisch exploiteren van het baanvak Nismes – Treignes. Een wijziging van deze overeenkomst  werd nog ondertekend aan het begin van 1978 welke toestemming gaf aan de  CFV3V om het baanvak Mariembourg – Nismes te exploiteren(niet meer geëxploiteerd door de SNCB sinds 12 oktober 1977).
De CFV3V moest vervolgens een perron maken in Mariembourg, in de nabijheid van het depot.
Zoals u al eerder heeft kunnen lezen heeft de CFV3V het juridische statuut aangenomen van een vereniging (vereniging zonder winstbejag). Het beheer van deze vereniging wordt toevertrouwd aan een bestuur bestaande uit een vijftiental personen. Onder het gezag van een voorzitter (Meneer Didier Mosseray), de bestuursleden delen de gemeenschappelijke beheerstaken. De bestuursleden zijn de actieve leden van de vereniging.
De actieve leden zijn de vrijwilligers en besteden vele uren van hun vrije tijd bij de CFV3V.